Vandaag gaan we 10 minuten in de plank

Luchtigjes zei de leraar dit tegen ons als groep. Ik moet zeggen dat ik wel even moest slikken. In een 'gewone' hatha yogales is de plank voor mij prima te doen. Die duurt dan meestal hooguit een halve minuut. Maar nu tien minuten... dat is toch even andere koek. Gaat mij dit lukken?

Moedig begon ik toen hij de timer startte en ai ai ai, ik voelde het al snel branden in mijn buikspieren. Dat viel me tegen! Maar stoer ging ik nog even door. Even inderdaad ;-) Na 2 minuten kon ik niet anders dan stoppen. Even de knieën op de mat. Na even rusten begon ik weer opnieuw. Help, moest dit echt?

In mijn hoofd was het een drukte van jewelste! Er was een stem in mij die zei 'je moet doorgaan, want het is een opdracht'. Een andere vertelde 'luister naar je lichaam, ga niet over je grenzen heen, stop nou gewoon'. Er was nog een klein stemmetje, eerst nauwelijks hoorbaar, maar het klonk na een poosje best wel hard: 'nee... ik weet niet of ik wel sterk genoeg ben. En ik ben bang voor die kracht in mij om 'm echt te voelen en te laten zien. Dus kom er maar uit'. En er was nog een vierde stemmetje dat fluisterde 'je mag voelen dat je het spannend vindt, en daarvoor hoef je perse niet te stoppen'.

Ik ging een paar keer in en uit de plank in die 10 minuten, terwijl de stemmen in mij flink in discussie waren. De derde en vierde stemmen kon ik pas wat later goed horen. En toen ging ik ook de boodschappen ervan voelen. En ook voelde ik even voordat de 10 minuten voorbij waren dat het helemaal oké was om te luisteren naar de tweede stem en te stoppen met de oefening.

En toen kwam de ontlading. Nadat de oefening was gedaan kregen de spanning, de innerlijke strijd en alles wat ik voelde een uitweg en mijn tranen vloeiden rijkelijk. En ik mocht dit ook van mezelf. Voelen, verzachten. Het was allemaal helemaal goed.

Voor mij was dit een prachtige ervaring. Dat ik diep mocht doorvoelen hoe spannend ik het vind om echt in mijn kracht te gaan staan. Dat ik intens mocht ervaren dat ik niet hoef op te geven, en ook niet perse tot ver over mijn grenzen hoef te gaan. Dat ik in elk moment eerlijk naar mezelf mag kijken en inchecken: wat is nú passend, wat is het wat ik nú te doen heb? En de ene keer is dat iets loslaten. Een andere keer is het juist iets vastpakken en -houden.

Maar vooral is het: voluit aanwezig zijn in de ervaring van het moment.

Ik zie deze ervaring en dit doorvoelde inzicht als een voorbeeld van hoe het beoefenen van yoga ons voorbereidt op het echte leven hier op deze aardbol.

Want yoga gaat niet over dat je op je matje alles perfect doet of wilt doen. Yoga is een oefening. Een oefening in het je steeds beter verbinden met jezelf, met je hogere bewustzijn. Een oefening in het onderzoeken van je grenzen. Een oefening in het versterken van je innerlijke (fysieke en mentale) kracht én je veerkracht. Een oefening in echt aanwezig zijn in het nu en in je lichaam.

In mijn praktijk nodig ik je steeds opnieuw uit om je bewustzijn te vergroten. Van hoe je beweegt. Hoe je ademt. Waar je ademt. Hoe het lichaam voelt. Wat er in je lichaam gebeurt. Wat het je te vertellen heeft.

Dat doe ik in mijn yogalessen, in de coachingstrajecten én in de massages. Wil jij hierin ook stappen zetten? Stuur me dan gerust een berichtje!

PS Op de foto zie je me niet worstelen in de plank ;-) Dit is de kameel, die we overigens ook best lang deden (ongeveer 5 minuten).