Achterover leunen in het leven. Is dat niet super lui?

Je mag ontspannen. Achterover leunen.

"Hè, wat? Achterover leunen. Ontspannen. Dat is toch hartstikke lui?" klonk een stem in mijn hoofd. En toch kreeg ik dit inzicht in korte tijd op drie (heel verschillende) manieren aangereikt: door een rivier, een podcast en een afscheid.

"Hm... zit er dan misschien toch een kern van waarheid in...?"

Dit was best even een dingetje. Want ja, ook voor mij was (is...?) het een aardig diepgewortelde overtuiging dat ik hard moet werken en altijd bezig moet zijn... In mijn vorige blogpost schreef ik er nog over. Ik deelde met je dat ik het afgelopen jaar meer ontspande. En in plaats van altijd maar hard werken meer vanuit mijn harT ben gaan werken.

En dat dit dus blijkbaar écht 'de bedoeling' is (en niet maar af en toe), dat kreeg ik afgelopen week dus maar liefst drie keer bevestigd!

De rivier

Zo wandelde ik rondom de Heilige Eik, op het prachtige Landgoed Baest bij Oirschot. Ik liep op een gegeven moment langs de meanderende rivier. Het water kabbelde kalmpjes voort, met kleine golfjes in de bochten mee stromend en zacht botsend tegen de kant. Het bewoog ook sierlijk om takken heen en liet waterplanten meedrijven in de stroom. Zo ging de rivier voort, naar lager gelegen gronden, op weg naar de zee. Zonder gevecht met de kant, noch met de takken of de waterplanten onderweg. Ik zag geen weerstand tegen wat zich aandiende, maar simpelweg een rustig meebewegen met alles. De rivier had wel een heldere richting: de afdaling.

Toen ik dit zag gebeuren in de natuur voelde ik heel duidelijk: dit is hoe het bedoeld is. Zo mag ook ík leven. Als onderdeel van de natuur mag ook ik mee bewegen met de stroom. Is er een bocht op mijn rechtdoor gaande weg? Dan mag ik meebuigen, voelen hoe deze strekking voelt en zelfs speels golfjes maken. Ontdekken wat deze andere weg me brengt. Onderzoeken wat ik doe bij takken op mijn weg. Ga ik ermee in gevecht? Duw ik ze weg of kijk ik nieuwsgierig en onderzoekend? Mag ik voelen hoe het is om er tegenaan te botsen en de weerstand te ervaren? Vanuit mijn eigen centrum, mijn eigen kompas, de richting volgen die bij mij hoort? Een puur ervaren hoe het leven door mij heen stroomt.

De podcast

Later tijdens die wandeling zat ik op een bankje. Ik luisterde een aflevering van de Lumens podcast. Daarin nodigde de gaste, Bonnie Bessem, de interviewer (en luisteraar) uit voor een meditatie. Onderdeel van de meditatie was om de intentie uit te spreken om je eigen 'spirit team' te willen ontmoeten (gidsen, engelen, misschien dierbare overledenen). Je stelt jezelf voor in een prachtig landschap, met je innerlijke zon aan. En dan komt in dat landschap iemand naar je toe. Bonnie nodigt je uit te voelen wat dat met je energie doet. Wat het met je hart doet. Hoe je je voelt. En, wat je wordt gegeven, welke boodschap er naar je toe komt.

En daar 'hoorde' ik: "ontspan maar, het is al goed".

Wauw. Die kwam binnen. Ik voelde hem echt heel duidelijk. Ontroering, opluchting en een soort van openheid wisselden elkaar in mij af. Het was een soort direct ontspannen. Voor mij hét teken dat dit klopte. Dat dít de bedoeling was.

Het afscheid

De dag erna was ik bij het afscheid van een yogadocente uit Eindhoven die veel te jong is overleden. Haar levensverhaal werd gedeeld en ik hoorde hoe zij zó optimaal haar leven had geleefd dat ze nergens spijt van had. Niet van dingen die ze gedaan had en er waren ook geen dingen die ze wel had gewild, maar niet gedaan. Ze had er 'gewoon' alles uitgehaald, uit haar leven. Voluit geleefd. Ze is zichtbaar geweest vanuit haar hart. Heeft mensen diep geraakt. Dit zien én haar vroege overlijden brachten mij tot het besef dat ook ík in het nú mijn leven voluit te leven heb. Dat ik echt mezelf (of beter: mijn echte zelf) mag laten zien. En ik voel ook hoe dat eruit ziet.

In plaats van verharden door hard werken en alert op de uitkijk staan mag ik 'achterover leunen in het leven'. Precies deze woorden kwamen in mij op en ze voelen zó kloppend! Ik mag het leven door me heen laten stromen. De weerstand en controle (oftewel: de bemoeienis van het ego, de mind) loslaten. Ik realiseerde me dat teveel ruimte voor mijn mind (met bedenkingen, mitsen en maren, meestal vanuit angst) het stromen van mijn levensenergie blokkeert. En dat ik daarmee noch mezelf, noch de wereld dien. Wat ik te bieden heb mag (en moet) gezien worden.

Deze inzichten gelden ook voor jou, voor iedereen. Want wij allemáál mogen ontspannen en achterover leunen, het leven door ons heen laten stromen. Zodat we ons mooiste zelf zijn en onze kwaliteiten met de wereld kunnen delen! En ons weer met de wereld en elkaar verbonden voelen.

Hoe gaat dat jou eigenlijk af, dit achterover leunen in het leven?